Εγώ

Εγώ

Περπάτησα σε χώματα ιερά.

Απ’ την Ελλάδα την μικρή

Με τους θεούς/ αγγέλους / κι άρχοντες

Την μάνα / τον πατέρα

Στην κυμματόσπαρτη / την Κύπρο,

Με λεμονιές να φτάνουν τις αμμουδιές /

Με δρασκελιές μικρές /

Στην Αλεξάνδρεια της γραφής /

Και των ονείρων /

Εκεί το πρώτο άγγιγμα

Μάτια με μάτια/

Απ’ την Λουμπνάν των Κέδρων /

και της Παλμύρας τις πέτρες/

Tadmor / άκουσα να σε λένε /

Ναι / ξέρω…

Μα / σε ήθελα με Π, Λ και Ρ /

Κάτι μου έκανε αυτός ο ήχος /

Συγχώρεσε με /

σε φέρνω πιο κοντά μ αυτόν τον τρόπο

Στης έρημου την πάχνη/

Μια νύχτα που τουρτούριζα/

Καθώς αντίκρισα δυο μάτια τόσο μαύρα /

Σαν καρβουνάκι της γιαγιάς

Στον τάφο / γιου της

Μαύρα / σαν τις ελιές / του τόπου μου

Και έβρεξα τα πόδια / ειρηνικά

Σε ποταμούς αιώνιους /

Και θόλωσε το βλέμμα/

Με συγκίνησης δάκρυα/

Ω εσείς άνθρωποι/

Γείτονες των κρεμαστών των κήπων/

Γηγενείς της Μεσοποταμίας αγαπημένοι/

Πέρασε το σώμα και η ψυχή μου/

Ιδρώτας / δάκρυ /

Όταν ακόμη αυτή( εγώ) παιδί/

Διέσχισε τους δρόμους σας /

Ρούφηξε μυρωδιές σας /

Γεύτηκε καρπούς και ομορφιές /

Και σκέπασε με άμμο τα μυστικά σας /

Πώς άντεξε η καρδιά μου αναρωτιέται/

Ως πότε τα νέα σας / που φτάνουν /

Ματωμένα / καπνισμένα / ανωφελή

Ήθελα να είμαι χρήσιμη στον κόσμο τούτο/

Μα έγινα προάγγελος κακών /

Ταχυδρόμος / που γέμισε τις τσέπες του

Με γράμματα ανθρώπων άγνωστων /

Ραμμένα σώματα / βινύλια με κραυγές

Έλκηθρα μιας ζωής που πέρασε από μπροστά

Αποκαΐδια/ μιας και μόνης πυρκαγιάς

Εγώ

Σας αγαπώ / ζωντανοί και πεθαμένοι

Σας αγαπώ / αφού δέχτηκα μυστικό γλυκό στ’ αυτί/

Η περασμένη μου ζωή / ψιθύρισε /

Βραχνή όλο ηδυπάθεια /

και η φωνή είπε /

«προχώρα»

Το είπε / με πολλούς τρόπους/

Δεν είπε όμως / προς τα που.

Από τα «Ατελεύτητα του νου».

©Μαρία Πανούτσου

My butterfly.

Winter love poem 2018

 

 

 

My butterfly.

And I pray to God to have mercy upon me

 

I love a man,
City is not so cold,
time is a game,
for children and lovers
space, is a game for stars,

Moving between places,
to find a corner,
for our naked bodies,
a little peaceful venue,
for our eternity,

 

I collect flowers,
he is preparing
the paper, to write
we smile, as we are walking
having inside our glance,
the face of each other,

How easy Winter is,
when you love someone,

Not the love
the utopia one,
but the one
like a nectar-feeding insect,
who is flying around my noise,
and me, not be able to catch it,

Mine,  is the ‘winter  love’
….a  real butterfly.

 

©Maria Panoutsou

Άσπρο φως, ιστορίες έρωτα και αναρχίας 2015-16

  φωτο Ν.ΡΑΠΤΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΣΠΡΟ  ΦΩΣ . ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ – ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΕΛΛΑΠΟΡΤΑΣ

πρώτος κύκλος της παραστασης ‘AΣΠΡΟ ΦΩΣ ιστορίες έρωτα και αναρχίας’

ΦΩΤΟ. Β. ΚΡΙΤΙΚΟΣ

http://mariapanoutsou.blogspot.gr/

“ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ”

“ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΛΙΣΣΟΣ – Η ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ ΜΑΣ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΤΡΟΠΟ, ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΡΩΤΑ & ΑΝΑΡΧΙΑΣ ΑΠ’ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ…

25 WednesdayFeb 2015

ARS & VITA

---

τη στήλη γράφει & επιμελείται 

η Λίλα Παπαπάσχου

---

Η στήλη ARS & VITA βρέθηκε το βράδυ της Καθαράς Δευτέρας στο Θέατρο Ειλισσός, ακολουθώντας το “ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ” της Μαρίας Πανούτσου, στην προτελευταία του εμφάνιση. Στον φιλόξενο πολυχώρο, δημιουργήθηκε μία ενθουσιώδης παρέα (…ο ζεστός χώρος του Βασίλη Κρητικού ευνοεί την επικοινωνία…) η οποία σύντομα μετατράπηκε σε ένα αφοσιωμένο κοινό, έτοιμο να παρακολουθήσει μία μουσικοθεατρική παράσταση, μία ελεύθερη αφήγηση, ένα συνεχές θέατρο μέσα στο θέατρο και πολλά ακόμα, τα οποία θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σαφήνεια, αν και ορισμένες φορές είναι πολύ άχαρο, να προσπαθείς να χωρέσεις σε ένα κείμενο περιορισμένης έκτασης μία μοναδική θεατρική εμπειρία, που θα παραμείνει ανεπανάληπτη, όσες φορές κι αν επαναληφθεί…

Η αεικίνητη Μαρία Πανούτσου, αφέθηκε να παρασυρθεί απ’ την ροή των ίδιων των ιστορίων, που κλήθηκε να μας αφηγηθεί, αναπαριστώντας με απαράμιλλη χάρη, αφοπλιστική αθωότητα, ανεπιτήδευτη θηλυκότητα  και μία έντονα περιπαιχτική διάθεση (…καθόλη την διάρκεια της παράστασης είχα την αίσθηση ότι είχα επιστρέψει στην παιδική μου ηλικία…) πέντε αινιγματικά κείμενα που επιχειρούν να εξερευνήσουν την ψυχή της ερωτευμένης γυναίκας. Πέντε ιστορίες γυναικών, από διαφορετικούς πολιτισμούς, ήθη και έθιμα, με πολλές ομοιότητες μεταξύ τους κι άλλες τόσες διαφορές, έχοντας πάντα στο επίκεντρο τον έρωτα και τις πολλαπλές εκφάνσεις του, μας ταξίδεψαν σ’ όλον τον κόσμο, με οδηγό – και συνοδοιπόρο – την άοκνη ερμηνεύτρια, η οποία μας συνεπήρε με την ορμή και την λαχτάρα της, να επικοινωνήσει στους θεατές, όλα αυτά που συντελούνταν επί σκηνής, αφήνοντας όμως πάντα και μία αύρα μυστηρίου…να πλανάται στον αέρα.

Η φύση, ως πηγή ζωής και δημιουργίας σε συνδυασμό με τους μύθους των λαών, τις παροιμίες, την ξεχωριστή λαλιά κάθε τόπου, έτσι όπως αυτά διατηρήθηκαν και διαδόθηκαν απ’ την προφορική μας παράδοση, ενώθηκαν με επιλεγμένα κείμενα από το βιβλίο της Λιλής Λαμπρέλλη “Η γυναίκα με τα χέρια από φως” και όλο αυτό το κράμα γυναίκειας ευαισθησίας και αρχετυπικών συμβολισμών μετουσιώθηκε σκηνικά σ’ ένα παραμύθι δίχως αρχή και τέλος, που χάρη στην μεστή, αισθαντικότατη υποκριτική απόδοση της Μαρίας Πανούτσου, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μας μέχρι και την τελευταία του αράδα…

Εύθραυστη και ταυτόχρονα απόλυτα συμπαγής, ελαφριά σαν πούπουλο, αλλά και βαριά όπως τα στήθη μίας τροφού, ντροπαλή σαν πρωτόβγαλτο κορίτσι μα και στιβαρή, σχεδόν μητρική, η φιγούρα της εμπνευσμένης ηθοποιού, μας πήγε πολύ πίσω στον χρόνο, ή πολύ μπροστά, δύσκολο να πει κανείς τι προηγήθηκε και τι έπεται χρονικά, άλλωστε έχω την αίσθηση, ότι το ζητούμενο αυτής της καλοδουλεμένης παράστασης ήταν η κατάργηση κάθε έννοιας χωροχρόνου, κάτι που κατά την γνώμη μου το πέτυχε και με το παραπάνω. Με τις “κρυστάλλινες” μουσικές συνθέσεις του Σταμάτη Δελλαπόρτα να την συνοδεύουν στις αναζητήσεις της, η Μαρία Πανούτσου ταξίδεψε απ’ την Ανατολή μέχρι τον παγωμένο Βορρά, για να καταλήξει στην Σκιάθο, αφήνοντας τα ίχνη της σε κάθε σπιθαμή γης, που βρήκε στο πέρασμα της.

Είναι αλήθεια, ότι είχα διαβάσει πάρα πολλά σχετικά με το τελευταίο θεατρικό εγχείρημα της Μαρίας Πανούτσου (… και των αξιόλογων συνεργατών της…), πριν ακόμα αποκτήσω προσωπική άποψη, έχοντας κάνει μάλιστα και το σχετικό αφιέρωμα – προαναγγελία μέσω της στήλης, όταν η παράσταση πρωτοξεκινούσε. Ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση όταν διαπίστωσα, πως όσα διάβασα και άκουσα δεν ήταν απλά υπερβολές, αλλά η αποτύπωση μίας αλήθειας, την οποία θα τολμούσα να χαρακτηρίσω οικουμενική και κατ’ επέκταση αντικειμενική (…αν και ειδικά στην Τέχνη τα πάντα είναι, ή οφείλουν να είναι υποκειμενικά…).

Μακάρι να δοθεί μελλοντικά η ευκαιρία σε όσους δεν πρόλαβαν να δουν την παράσταση, να την παρακολουθήσουν εκ νέου στο Θέατρο Ειλισσός ή σε κάποιον άλλο χώρο ενδεχομένως, γιατί πιστεύω πως το εκτυφλωτικό φως, που πηγάζει απ’ τα μύχια της ψυχής ενός γνήσιου καλλιτέχνη – όπως είναι η Μαρία Πανούτσου – δύσκολα ξεθωριάζει, ακόμα κι όταν αναγκαστικά πρέπει να σβήσει…για λίγο…

ΠΟΙΗΣΗ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ

 

 

 

• Πολενάκης Λέανδρος
• |
• 08.02.2015

     Του Λέανδρου Πολενάκη

• «Άσπρο φως» στο «Θέατρο Ειλισσός»

 

Στο εξαιρετικά δραστήριο, δημιουργικό, αλλά λίγο γνωστό στο ευρύ κοινό «Θέατρο Τομή / Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Κέα», της Μαρίας Πανούτσου, έχω αφιερώσει κάποια παλιότερα σημειώματα. Επανέρχομαι σήμερα με ένα συγκεντρωτικό σημείωμα, με την ευκαιρία της παράστασης του έργου Άσπρο φως – ιστορίες έρωτα και αναρχίας, βασισμένου στην συλλογική δουλειά της συγγραφέως Λίλης Λαμπρέλλη, της ηθοποιού – σκηνοθέτιδας Μαρίας Πανούτσου, και του  συνεργάτη του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΜΗ  Τάσου Πετρή. Επάνω στο βιβλίο της πρώτης Η γυναίκα με τα χέρια από φως (εκδ. Πατάκη), με θέμα ανθρώπινες «ιστορίες σχέσης» που πηγάζουν από την προφορική, παραμυθική μας παράδοση. Μετουσιωμένες σε δραματική τέχνη, με τη «μαγική» παρέμβαση της Μαρίας Πανούτσου, που «άκουσε» τις φωνές όλων αυτών των φωτεινών γυναικών και τις μετέγραψε σε μεστό λόγο – εικόνα.

Παραθέτω πρώτα κάποια εργογραφικά στοιχεία της ομάδας «Τομή», που η αδιάκοπη, αθόρυβη δυναμική της εκτείνεται από την πειραματική δουλειά στην αρχαιοελληνική Τραγωδία, με επίκεντρο την Αντιγόνη και, ευρύτερα τον κύκλο των Λαβδακιδών, βραβευμένη πολλαπλά στο Φεστιβάλ Ιθάκης το 1982, φθάνοντας ώς το σύγχρονο ελληνικό και ξένο θέατρο. Επισημαίνω ιδιαίτερα την παλιότερη έξοχη, σημαδιακή δουλειά της Μαρίας Πανούτσου για τη ζωή και το θάνατο μιας νέας κοπέλας που εκτελέστηκε στον Εμφύλιο (Νίκα Μαρτοπούλου), βγαλμένη μέσα από το βιβλίο της αγωνίστριας Δήμητρας Μάρα – Μιχαλακέα Γυναίκες στις Φυλακές Αβέρωφ, που είχε ενθουσιάσει, πρέπει να το πω, τον δικό μας, αείμνηστο, Λευτέρη Βουτσά, όταν, πριν λίγα χρόνια, πήγε, μετά από σύσταση δική μου, να παρακολουθήσει την παράσταση στο παλιό εργαστήρι της «Γούβας», για να γίνει έκτοτε, ώς το τέλος του βίου του, πιστός οπαδός και μόνιμος θεατής του θεάτρου «Τομή».

Έρχομαι στην τωρινή δουλειά της Μαρίας Πανούτσου και των συνεργατών της, που δόθηκε στο ωραίο, μικρό θέατρο «Ειλισσός». Πρόκειται για μια μουσικοθεατρική παράσταση σκηνοθετημένη και παιγμένη από την ίδια: αφήγηση και θέατρο μέσα στο θέατρο, «βασισμένη στην τεχνική της προφορικής αφήγησης και της παρεμβολής του βιωματικού λόγου», σύμφωνα με το σημείωμα του προγράμματος. Σε ένα κείμενο δραματοποιημένο από τη σκηνοθέτιδα, γεμάτο τρυφερότητα και συμπυκνωμένη λαϊκή σοφία, που μας μιλάει για έναν κόσμο μακρινό και κοντινό, άγνωστο και οικείο συγχρόνως, σαν ένα ξεχασμένο χάδι του ήλιου. «Τα κείμενα είναι για το ζευγάρι, αγγίζουν τον άνδρα και τη γυναίκα, αλλά η αφήγηση εστιάζεται πιο πολύ στη γυναικεία πλευρά. Αινιγματικά κείμενα που δονούν την ψυχή του ανθρώπου, από την προφορική παράδοση αλλά και τον έντεχνο λόγο, από διαφορετικούς πολιτισμούς, ήθη και έθιμα, που μιλούν για την ψυχή της ερωτευμένης γυναίκας, που αναφέρονται στη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο της φύσης και επικεντρώνονται στην ιδιαίτερη σχέση που έχει η γυναίκα με τη φύση», όπως σημειώνει εύστοχα η συγγραφέας στο πρόγραμμα.

Το «έργο» ξαναγράφεται από την ερμηνεύτρια κάθε φορά μπροστά στο κοινό, καθώς η αφηγήτρια – ηθοποιός Μαρία Πανοπυτσου δεν παγώνει με στερεότυπα την παράσταση, αλλά την αφήνει αβίαστα, κάθε φορά, να κυλήσει, προβάλλοντας τη δύναμη του έρωτα που μεταμορφώνει, ως πρώτη αξία της ζωής. Με την τεχνική της παραδοσιακής «παραμυθούς» τέλεια αφομοιωμένη, χωρίς να μένει, ωστόσο, μόνο σε αυτό. «Ο έρωτας είναι η μόνη δυνατή επανάσταση», αποτελεί το «απόσταγμα» της παράστασης. Λόγος και σώμα, εδώ, σε αγαστή σύμπνοια, εργάζονται «μέχρι ο καιρός ο γέροντας να χάσει τα φτερά του», θα έλεγε, ίσως, ο Σολωμός. ΄Ερωτας είναι η ομορφιά του κόσμου ακέραιη που κάθεται μέσα μας και γελάει, θα μπορούσαμε, από τη μεριά μας, άνετα, να προσθέσουμε. Ένα παραμυθόδραμα με την ουσιαστική έννοια του όρου, γοητευτικό και συνάμα ανατρεπτικό, μια εμπράγματη, γυμνή ποίηση θηλυκού γένους. Με την καθοριστική συμβολή της πρωτότυπης, μοντέρνα παραδοσιακής μουσικής του Σταμάτη Δελλαπόρτα (κλαρινέτα, shakuhachi), με τους άκρως λειτουργικούς φωτισμούς του Ηλία Κωνσταντακόπουλου

 

 

 

ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ ‘Ιστορίες έρωτα και αναρχίας’ Θέλησα να μιλήσω για τον σημερινό κόσμο,προβάλλοντας έναν κόσμο διαμετρικά αντίθετό του.

 

 

 

 

 

 

https://www.facebook.com/events/972540889426811/?source=1

Θέλησα να μιλήσω για τον σημερινό κόσμο,προβάλλοντας έναν κόσμο διαμετρικά αντίθετό του.

Mία παράσταση για το ζευγάρι, για την δυαδικότητα που κρύβουμε μέσα μας, το μυστήριο που δεν αναλύεται.

Ο ΕΡΩΤΑΣ, Η ΜΟΝΗ ΓΝΗΣΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

Ήθελα να ξεκινήσω με ένα άλλο έργο για την περίοδο 2015-16. Όταν συναντηθήκαμε με την Λίλη Λαμπρέλλη, μου γνώρισε κάποια κείμενα, που με μάγεψαν με την τρυφερότητα, την παγανιστική τους δύναμη, τον γοητευτικό τους συμβολισμό, τον ερωτισμό τους και την συμπυκνωμένη τους
σοφία και έκανα μια στάση στα κείμενα αυτά. Θέλησα να μιλήσω για τον σημερινό κόσμο, προβάλλοντας έναν κόσμο διαμετρικά αντίθετό του. Έψαξα και βρήκα πολλές παροιμίες, που ερμηνεύουν τις ηρωίδες, της παράστασης και εκφράζουν, την δύναμη της θέλησης, ως πρωταρχική αξία της ζωής.

Παραθέτω μόνο δυο από τα γνωμικά αυτά.

«Να πέσεις κάτω εφτά φορές, να σηκωθείς οκτώ.
«Η δύναμή σου πέλαγο κι η θέλησή μου βράχος».

Μαρία Πανούτσου

‘’ ..Η συνάντησή μου με τη Μαρία Πανούτσου -κατακαλόκαιρο του 2014, κάτω από το αστραφτερό φως της Κέας, οδήγησε στη θεατρική απόδοση, σε διασκευή από την ίδια, κάποιων ιστοριών “σχέσης” που πηγάζουν από την προφορική παράδοση. Η Μαρία αφουγκράστηκε τις φωνές αυτών των “φωτεινών” γυναικών και μετουσίωσε σε τέχνη τις ζωές τους. Στο κέντρο του λόγου, η Μαρία. Με δικά της λόγια μεταφέρει τα δικά μου που κι εγώ αφηγήθηκα πριν από αυτήν, μεταφέροντας τα λόγια άλλων -μικρός κρίκος σε μια αλυσίδα πολλών πολλών ανθρώπων (ανδρών και γυναικών) που υπηρέτησαν με πάθος και αλήθεια την παράδοση “από στόμα σε στόμα”. Εύχομαι κάποιοι από τους θεατές να παραλάβουν και να πουν με τη σειρά τους αυτές τις σπάνιες ιστορίες. …’
Λιλή Λαμπρέλλη

Η ΦΥΣΗ, ΠΗΓΗ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ .

Τα κείμενα που θα αφηγηθώ είναι για το ζευγάρι, αγγίζουν τον άνδρα και την γυναίκα, αλλά η αφήγηση εστιάζεται πιο πολύ στην γυναικεία πλευρά.
Αινιγματικά κείμενα που δονούν την ψυχή του ανθρώπου, από την προφορική παράδοση αλλά και τον έντεχνο λόγο, από διαφορετικούς πολιτισμούς, ήθη και έθιμα,που μιλούν για την ψυχή της ερωτευμένης γυναίκας. Οι ιστορίες αυτές, αναφέρονται στην σχέση του ανθρώπου, με τον κόσμο της φύσης και επικεντρώνονται στην ιδιαίτερη σχέση που έχει η γυναίκα με την φύση.

Αφηγήσεις στα όρια του μύθου και της ιστορίας.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΈΡΕΥΝΑ: ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΛΗ, ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ, ΤΑΣΟΣ ΠΕΤΡΗΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ, ΔΙΑΣΚΕΥΗ, ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΟΥΤΣΟΥ

ΜΟΥΣΙΚΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΔΕΛΛΑΠΟΡΤΑΣ Κλαρινέτο, shakuhachi.

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ: ΗΛΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

ΤΕΧΝΙΚΟΣ ΘΕΑΤΡΟΥ : ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΥΡΙΔΗΣ ( ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ)

ΜΑΡΙΑΝΑ ΚΡΟΝΤΗΡΑ -ΖΩΓΡΑΦΟΣ. ΣΚΗΝΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΣΚΗΝΙΚΟΥ ΙΛΙΚΟΥ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ

VIDEO: ΝΕΦΕΛΗ ΡΑΠΤΗ

Ευχαριστούμε τις εκδόσεις Πατάκη, την Λιλή Λαμπρέλλη, τον Ηλία Παπανικολάου, την Τάνια Γιαννούλη, τον Χρήστο Γκίνο, τον Γιώργο Τάξερη, τον Σταμάτη Πολενάκη, Δημήτρη Βλαχογιάννη, Μανώλη Σκουλαρίκο, Αλίκη Ασβεστά, Τάσο Πετρή, για τις γόνιμες συζητήσεις, και σχόλια για την παράσταση.

Τιμή εισόδου: 10 ευρώ, Μειωμένο 7 ευρώ
Πληροφορίες – Κρατήσεις: Τηλ.: 210 9214248 – 6944 301678

ΕΙΛΙΣΣΟΣ μια εταιρία για τον πολιτισμό Αγλαονίκης 3 και Βουλιαγμένης 40
http://www.eilissos.gr/

Από 16 Ιανουαρίου 2015

ΓΙΑ 8 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 16,17, 18, 23, 24, 25, 30, 31 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Μία μουσικοθεατρική παράσταση με πρωταγωνιστή: ‘αφηγητή και κοινό’, σε μια σχέση στοργής, την πρώτη και σημαντικότερη, στην τέχνη του θεάτρου.

‘ ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ’ …μια παράσταση για μυστικά της ζωής….

Η ΣΥΝΕΧΕΊΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΆΣΤΑΣΉ……

 

 

where you can find me

 

 

Gaz symphony studio in ATHENS   and  in my own studio  in KEA island,  Cyclades

Call me 210 7518891  and 22 880 22431  and let message
Write to me : maria tomee@gmail.com and  mariatomeepanoutsou@gmail.com

Η Μαρία Πανούτσου έχει διδάξει στην Utrecht Academy of Arts, στο Glasgow University και Edinburgh University ,στο Σύλλογο Ελλήνων θεατρολόγων, στο Ινστιτούτο Ι. Ξενάκη στην Αθήνα, σε Δημόσια και ιδιωτικά εργαστήρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έχει παρουσιάσει την δουλειά της στην Ελλάδα, Μεγάλη Βρετανία, Σκωτία, Κύπρο, Ρουμανία , Γεωργία.

Ταξίδευσε για σπουδές και θεατρική εμπειρία στην Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Είναι καλλιτεχνικός Διευθυντής του Θεάτρου Τομή και του Κέντρου Σύγχρονης τέχνης Κέας

Για πολλά χρόνια, έχει πραγματοποιήσει εργαστήρια με έμφαση σε μια εκφραστικό, ισχυρό, ελεύθερό πειθαρχημένο σώμα. Στηρίζει την δουλειά της, στις σπουδές της στον κλασικό χορό, στο σύγχρονο χορό, στον αυτοσχεδιασμό, τις πολεμικές τέχνες, την καθημερινή εκφραστική κίνηση, τους λαϊκούς χορού, την Yoga, στην μεθόδο Laban, την σπουδή στο Εργαστήριο Grotowski στην Πολωνία , αλλά κυρίως στην προσωπική της έρευνα.

Έχει ένα δικό της τρόπο –δρόμο, να οδηγήσει με λειτουργικές ασκήσεις σε ενδυνάμωση τους συμμετέχοντες και να τους δείξει τον τρόπο να ανακαλύψουν την σχέση μεταξύ κίνησης και ομιλίας, κίνησης και ήχου, ρυθμού και αναπνοής. Ερευνώντας και εξερευνώντας το σώμα, το μυαλό το πνεύμα, και την σχέση με την ύπαρξη, τη φύση και τον πολιτισμό.

my work

 
For Maria Panoutsou, theatre, is a research area of expressive possibilities of a human, without denying the educational, recreational and therapeutic character. Showed great commitment during her theatrical research, to study the movement of the body, under different techniques and approaches. She believes that the movement of the body completed only with the expressed voice and text. Since 1992 uses outside of the theatrical text, poetic, prose, and the complexity spring board floor of the Ancient Greek Drama, the search continues, the relationship of speech, movement, meaning, creating a unique theatrical code of communication.She believes that apart from the teaching function ‘ teaching ‘is an art form. The two roles of interest inherent in teaching, the teacher and learners. Her method is essentially an attitude in the material (memory-society) that accumulates daily man artist and a “style” training for a possible more personal.

My theatre produtions with, tomee theatre company, Kafka

kafka and kafka  1993 -studio in Saint Artemios

http://www.youtube.com/watch?v=eNw7tK5a-xU IN THIS VIDEO KAFKA AND NASTENKA REHEARSALS

http://www.facebook.com/group.php?gid=139355596080465&v=wall Directed BY MARIA PANOUTSOU

workshop and performance directed by Maria panoutsou with her students and her theatre group

ELPINIKI ZERVOU, VIVIANA GIANNAKI, VIV MASTORA, THANASSIS PAPADAS, NIKOS PETRIDIS, CHRISTOLINA KALLIANIOTI, MARIA KATSANOULI,MARINA PAPAGEORGIOU.

Μαρία  Πανούτσου, Ποιήματα 

Mαρία Πανούτσου, Τρία ποιήματα για το τέλος του 2021

To Koskino

ύμνος

-πριν και πέρα από το σήμερα,
ως κάλεσμα,
μια μόνη ευχή,
ίσως μοναδική
περαστική,
προ προμυθεική

από τις πέτρες πιο πέτρινος
ένας καημός
αναχωρεί τελεσίδικα
μήπως είναι αυτός,
μήπως εκείνος,
μήπως εγώ ή εσύ..

σε μία πόλη γεμάτη ανθρώπους
ξετυλίγεται ένα γίγνεσθαι
στις σκάλες, στο οδόστρωμα,
στα υψώματα και στα χώματα,
στα ασανσέρ,
μουσικές ξεπηδούν
από παντού

κλυδωνίζονται επιλογές
και σκέψεις ολονύχτιες,
δεν επιθυμώ επιστροφή
μόνο η μνήμη
ως συνέχεια, ένα πείραμα στο υπαρκτό

κοιτώ τα χέρια μου, τα δάχτυλα
και παίζω ένα κομμάτι στο πιάνο,
που ακόμη αρνείται το σώμα να ξεχάσει,
τούτες οι γιορτές, δεν μοιάζουν
με καμιά άλλη,
μια σπιθαμή, από το τίποτα

καθώς γυροφέρνουν στο κεφάλι
εικόνες
αναζητούν έναν τοίχο για να υπάρξουν
έστω μια φευγαλέα υπενθύμιση
πριν εξαφανιστούν
έστω τοιχοκολλημένες

μονολογώ
αφού ο διάλογος απεκδύει
κάθε επαφή
και όμως, ο ήλιος μας ζεσταίνει
ο αέρας
γεμίζει τα πνευμόνια μας,
το χώμα,
μας στηρίζει στο…

View original post 460 more words

Μαρία Πανούτσου, συνομιλία

To Koskino

το σπουργίτι

…λοιπόν ανασαίνεις
ό,τι ανήκει στο παρελθόν

εκπνέεις
τις λύπες
που γαντζώθηκαν στην άκρη της φούστας σου


το αεράκι ανεμίζει
το στρίφωμα μπαλωμένο με ρίγη και σάλιο
το ρούχο αφήνεται στην ζεσταμένη άσφαλτο

τα πόδια έχουν τη τιμητική τους
δρασκελίζουν τον κόσμο με ορμή

άλμπατρος χωρίς φτερά

εγώ

εκεί θα φτάσω όπου δεν έφτασε κανείς

εκεί θα ομολογήσω “τελώ”
τον τελευταίο στίχο μου…
ήχοι από μια συναυλία του 80′
κάτι σαν ήχοι από ρόδες
δίπλα σε χωράφια πράσινα

γεμάτα με γύρη
μπερδεύονταν με ό,τι ονομάζεται μουσική …

2020

*Αδημοσίευτο από την συλλογή “Τα πρωινά” 2019-20.

View original post

«Παιδεία θεατρική εστίν» της Μαρίας Πανούτσου, μέρος 9ο

στάχτες

Αρχείο 14/06/2017

Edward Gordon Craig

H χάρις

‘There is only one actor – may one man who has the soul of the dramatic poet, and who has ever served as the true and loyal interpreter of the poet, and “this is the marionette‘
Edward Gordon Craig

Αυτή  η σύντομη προσέγγιση  στην ανάγκη του ηθοποιού –καλλιτέχνη, να  απομακρυνθεί όσο  του είναι δυνατόν, από το κοινωνικό σώμα, με στόχο μια  φωτεινή διαδικασία προς τα μονοπάτια της τέχνης,  την αφιερώνω σε έναν όχι και τόσο γνωστό  δάσκαλο που δεν γνώρισα προσωπικά  αλλά

View original post 1,381 more words

η απουσία μετρά

 

 

 

α

τα σχήματα τετράγωνα

το βλέμμα στρογγυρλό

αλλάζουμε θέση

 

β

γεμίζω το καινούργιο τετράδιο

γράφει το χέρι το δεξί

αντίχειρας ανάμεσα

σε  παράμεσο και δείκτη

 

γ

το αιώνιο χαμόγελο

 

====

Μαρία Πανούτσου

Αδημοσίευτο

Αθήνα 12 /05/20

Μαρία Πανούτσου, Δίπτυχο

To Koskino

Νίκος Δραγούμης, Η οροσειρά Λεζ Αλπίν στο Σεν Ρεμύ της Προβηγκίας, γκουάς σε χαρτί, ιδιωτική συλλογή

Τον καιρό του κορονοϊού, θυμάμαι εγκλεισμούς ανθρώπων.
Ο εγκλεισμός είναι ανθρώπινη ιδιότητα

Ημερολόγιο εγκλεισμού
—

Στον ζωγράφο Νικόλαο Δραγούμη
(1874-1933)

Aυτόν τον αδικημένο

…..Στην Προβηγκία, στην Προβηγκία.
Κάτω απ’ τον ήλιο να σου θυμίζει Ελλάδα. Φτωχέ μου ζωγράφε. Βρήκες το χρώμα και τις ξεκάθαρες γραμμές,την αθωότητα που ο θεός χαρίζει,την προδοσία που ονόμασες αγάπη. Φυλακισμένος εξ αρχής, φυλακισμένος πριν από όλα. Ξεριζωμός ψυχής.

Μικρές κουβέντες, μικρές ψυχές, δοσμένες στην χρησιμότητα σε πρόδωσαν. Και εσύ σεβαστικός, καρτερικός, μέχρι που το έρμο μυαλό σου ξεσπάθωσε επάνω σου, σαν τον σκορπιό που αυτό- δηλητηριάζεται, μάρτυρας εσύ του εγκλεισμού, εσύ ο μοναδικός.


αχ Νικόλαε,

πως η ψυχή μου σε νοιώθει

και ένα δάκρυ για σένα κυλά

το γυμνό ηλιοκαμένο

κορμί σου, σχεδόν σαν μούμια
ένα τοτέμ

κάτω απ’ το φως

μιας άλλης πατρίδας

Φόντο ο ασβεστωμένος τοίχος

της χτισμένης…

View original post 387 more words

Μαρία Πανούτσου, The waltz

To Koskino

Βαλς σε τέσσερις χρόνους

σε αναζητώ, όπως οι πιγκουίνοι το ταίρι τους
ο ήλιος δεν βγήκε απόψε με τόση συννεφιά
και τα λουλούδια ξέχασαν το άρωμά τους
δεν πίστευα πως ήσουν πλάι μου
καθώς μας έβλεπα μαζί στο τζάμι της βιτρίνας

με κάνεις και χαμογελώ με νόημα
ίσως και να γελώ ολόκληρη μέσα μου
είσαι το βουνό που έρχεται σε μένα
η θάλασσα που με επισκέπτεται νύχτα

σε θυμάμαι για το τέλος, σε κρατώ για το αύριο
είσαι το νήμα που ενώνει ζωή και θάνατο,
το πεύκο που γνώρισα εγώ είσαι,
το ξημέρωμα κάποιας μέρας, μιας χρονιάς είσαι

αφουγκράζομαι τον άνθρωπο
εκείνον που έφυγε χωρίς να ξέρει το γιατί
πλησιάζω το άγνωστο και σε βρίσκω
πλησιάζω το σίγουρο και σε βρίσκω

Υστερόγραφο.
Χθες, σε ένα τοίχο στην στροφή του δρόμου, καθώς διάβαινα, είδα την φωτογραφία σου, κολλημένη μισή ξεκολλημένη ν’ ανεμίζει στον αέρα. Πλησίασα και είδα καλύτερα, δεν ήσουν εσύ…

View original post 20 more words

Μαρία Πανούτσου,‘Ουδέν νεώτερον’ από το μέτωπο

To Koskino

α

Ο ήλιος καίει τις ρίζες
μακριά η ημερομηνία 401 π.χ
ο άνθρωπος γεννήθηκε με δυο πουλιά
ξερίζωσε το ένα
ελεύθερος αναζήτησε τα’ άλλα πουλιά
αυτά που πέταγαν αγαπούσε πιο πολύ
με χειρονομίες με πήρε ένα απ’ αυτά
και μ’ έβγαλε απ’ την λίμνη που κρυβόμουν

β

ένα παιδί πάντα στο όνειρο μέχρι το χάραμα/
σε σκουπιδότοπο το βρήκα/ σε μάντρα/

μέσα μου ήξερα/
δικό μου γέννημα ήταν/

μια τσιμπιά στο μπράτσο/
μέλισσα με συναισθήματα και βλέμμα ανθρώπου
λιγδιάρικο μωρό φώναξα και ξαναφώναξα/ και γλίστρησα/
φύγε από πάνω μου/ δεν σε αναγνωρίζω

γ

Ναυάγιο το ταξίδι
Και το κραταιό φιλί ανύπαρκτο
Στεγνά τα χείλη και το κάθε τι
Σταφύλι και ρόγα κουκούτσι χυμός
Αναδύονται και ένα σώμα στο χώμα μπηγμένο
Αναφωνεί το υπέρτατο όχι
Νοσταλγία, νοσταλγία, νοσταλγία, φωνάζω
Τώρα η πόρτα ανοιχτή περάστε κόσμε

—

Ο έρωτας ως μία απόλυτη απώλεια

Κέα 2η Σεπτεμβρίου 2019

View original post

Μαρία Πανούτσου: Ο κόσμος του Αντρέα Τιμοθέου

στάχτες

Αντρέας Τιμοθέου, Πλανόδιος στα Σύνορα της Εδέμ, ποιητική συλλογή, εκδόσεις Παράκεντρο

Μία έρευνα και προσέγγιση της Μαρίας Πανούτσου στο έργο του Αντρέα Τιμοθέου

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ
Το τέρας και το πρόσωπο

Ποίηση της αφής, της οσμής, της ακοής, της όρασης.

Οι μνήμες παίζουν σημαντικό ρόλο στην ποίηση του Αντρέα Τιμοθέου.

Οι συλλογικές ενοχές δεν περνούν από δίπλα του, αλλά από το σώμα του μέσα, αφήνοντας σημάδια ανεξίτηλα. Έχει γνωρίσει το Τέρας, το δηλώνει στην αρχή της συλλογής του, μα δεν του δίνει όνομα, απλά το αναφέρει και καθείς από εμάς, ας του δώσει το όνομα που επιθυμεί.

Έχω βιώσει το Τέρας
σε μορφές ανεξίτηλες.

View original post 2,684 more words